Ne zamandır ortalarda görünmüyor. Merak ettim onu. Güzel bir kızdır. Güçlüdür. Cesurdur. Onu çok severim. Ama. Herkesin ondan pek hoşlandığını da söyleyemem. Seveninden fazla sevmeyeni vardır. Bir yandan da. Onu ayartmaktan geri kalmazlar. Güzel olması bir yana. Bir o kadar da tuhaftır. Diğerlerine benzemez. Değişiktir. Tam da bu sebeple. Severim onu. Hem de çok severim. Tanrının bildiğini neden kuldan saklayayım ki! Ne zaman yolum kesişse. Peşine takılırım hemen. O beni farkeder mi? Bilemiyorum. Ama. Ben onu izlerim. Yolunu gözlerim…

Okumaya devam ediniz>>

Dedim ya! Tuhaf bir kızdır. Mesela. Tuhaflıklarından birisi de. Gözlerinin bağlı olmasıdır. Bir bez ile. Yani etrafını görmez. Ama o haliyle bile. Girip çıkmadığı bir yer. Dolaşıp durmadığı bir sokak yoktur. Her yerde kabul gördüğünü söyleyemem. Ama o gider. Etrafa bakar. Etrafını görmeden. Sahiden görmez mi? Buna hep şaşırmışımdır. Gözleri neden bağlıdır diye. Kendi kendime hep sormuşumdur… Keşke gözleri açık olsa da. Beni de görse diye için için heveslenmişimdir… Sonradan anladım ki. Etrafı görmesin diye bağlanmış o bez. Önceleri gözleri açıkmış. Ama sonraları. Dünya hali giderek kötüleştikçe. Bu hali görmesin diye. Gözleri kapatılmış bir bez ile. Neleri görmemek için derseniz? Sahtekar. İki yüzlü davranışları görmemek için. Devamlı aldatan. Ve devamlı aldananların oyunlarından etkilenmemek için. Görgüsüz gösterişlerin rüzgarına kapılmamak için. Hangi birini sayayım ki!..

Bu güzel kız. Sadece görmüyor değil. Aynı zamanda duymuyor da. Gözüne bağlı bez. Kulaklarını da kapatıyor. Zaman zaman cesaret bulup. Sesleniyorum ona. Duymuyor. Yoluna gidiyor. Duymayarak da korunuyor kötü hallerden. Nelerden korunuyor derseniz. Kavramları silah olarak kullanıp. Yapılan algı oyunlarından korunuyor. Süslü ve büyük, ama anlamsız sözcüklerden korunuyor… Tüm bunları. Daha da basit bir ifadeyle söylersek. “Yalanlardan korunuyor”. Haksız da sayılmaz. Bir düşünün! Önceleri sadece hakikat vardı. Yalan yoktu. Yıllar içinde ak yalan çıktı. Bu, iyi niyetli bir yalandı. İyilik için söylenirdi. Ama yol oldu. Gerçeği ıskalayan. Gerçeği eğip büken diplomatik yalanlara yol açtı. Bu da marifet oldu. Ardından küçük yalanlar geldi. Küçük çıkarlar için söylenen. Bireysel kaçamaklar için. Masummuş gibi sunulan. Şimdi algı yalanları var. Zaman içinde. Çıkarlar büyüdükçe yalanlar da büyüdü. Hem büyüdü hem de organize oldu. Ve sonunda olan oldu. “Yalan hakikati kovdu”. Yalan doğal oldu. Gerçek gibi sunulur oldu. Bir bakın! Görmüyor musunuz? Bazıları o kadar rahat yalan söylüyor ki! Sanki yalan söylemiyor da. Nefes alıyor. O kadar doğal. Yalan içinden geliyor. Yalan içine yerleşmiş. O kadar ki. Kendisi yalan olmuş! Olmuş da farkında değil. Kendisi de inanıyor mu ne! Yalan ortaya çıkınca da. Ne oluyor? Başka bir yalan söyleniyor. Yalan üstüne yalan. Binbir yalan! Başlıyor mu bir yalan girdabı. Hepsi havada uçuşuyorlar. Hangi birini kovalayacaksın! Yüzlerce yalan. Onlarca yalan ustası. Balzac’ ın söylediği gibi. “Yalancılık; meslek dalı olarak ilan edilmeli artık, çünkü çok fazla ustası var”.

Kendi kendime hep sormuşumdur. Görmüyorken. Duymuyorken. Bu güzel kız. Yolunu nasıl buluyor diye. Sonunda anladım. O cesur kız. Sevdiğim o kız. Aklıyla görüyordu. Aklıyla duyuyordu. Ve aklının dışındaki etkilerden kurtulmak için de. Gözlerini bağlamıştı… Peki niye?
Sağlıklı düşünmek için. Yani. Önyargısız olmak için. Bağımsız olmak için. Tarafsız olmak için… O yalan yumağının içinde düğümlenmemek için. İşi tabii ki zordu!
Herşeyin bu kadar farklı olduğu. Farklı taraflarda olduğu. Binbir oyunun döndüğü bir ortamda. Sağlıklı düşünebilmek kolay mıydı?

Tüm bu olup bitenlerin. Hiçbirinden etkilenmeden. Akıl yürütüp de.. Bu karmaşanın içinden. Hakikati bulup çıkarmak kolay mıydı?..
Çıplak hakikati. Eğilmemiş. Bükülmemiş hakikati..

Kim bu kız?

Devamı gelecek >>

İzleyen Yazı : O Kız 2 – Kılıç