Nereden aklına geldi evlat! Proje çocuk yerine. Mal çocuk demek! Doğru valla!.. İnsanların “adam olmak” için yetişeceği yerler. Sektör olmuş. Piyasaları oluşmuş! Ehh.. Piyasada da ne alınır satılır? Mal!… Haklısın!.. Bakıyorum da. Mal gibi yetişince de. Mal gibi davranıyorlar… Uzağa gitme. Sadece ekrana bak. Politikacıya bak. Doktorlara bak. Sanatçıya bak… Haberi okuyana. Tartışmaya katılana…Hangi birine bakarsan bak!. Çoğu. Sanki. Bir meslek erbabı. Bir uzman. Bir düşünce adamı. Bir hizmet insanı. Bir görevli değil de.. Herbiri bir… Neredeyse istisnasız! Herbiri…

Okumaya devam ediniz –>

Ne diyeyim. Herbiri. Kendisini “tutundurmaya” çalışan. Bir “pazarlamacı”! Diyeyim.. Kimileri de. “Kendisini paketleyip. Tezgaha koyan. Kendisine talep yaratmaya çalışan. Bir işportacı!” Diyeyim… Yanılıyor muyum acaba? Bana mı öyle geliyor?…. Ama. Düşününce de… Son kırk elli yılın kuşakları. Öyle bir dünya içine doğdular ki… Gördükleri bu! Başka türlü olmaları da zor! Doğdukları dünya. Herşeyin alınıp satıldığı. “Serbest piyasa”! Her şeye fiyat biçilen. “Sosyal piyasa”!

Kendi içlerine eğilmeye. Fırsatları yok ki onların! Kendisini. Kendi içine hapseden. Kendi içinde. Kendisi olamayan. Tabii ki. Mecburen. Dışarıya açılıyor. Etraflarda görünür olmak için. Etrafına karşı. Bir şeyler olmak için. Çabalıyor. İçinde varolamayınca. Dışarıyla varoluyor. Çevreden övgü bekliyor. Etrafındaki her şeyle rekabet ediyor. Dışarıya gösteriş yapıyor… Yani hep. Bir yarış içinde. Didinip duruyor. Kural bu! Herkes için bu! Dışarısı ise. Olmuş bir kurtlar sofrası! Dışarıda. Dalaşın her türlüsü var…Ne yapsın!…

 – Ne yarışı bu Hasan amca?

– Kimsenin kazanamayacağı bir yarış bu evlat! Ne yarışı olacak. Bir “ şey” olma yarışı… Kendi içinde, “kendisi” olamayan. Dışarda, bir “şey” olmaya çalışıyor. Hem de. Bu bir yarış ya! Hemeninden. Herkesten daha önce. Herkesten daha tepelerde. Bir “şey” olmak istiyorlar bugünküler…. Herkes değil! Hepsi değil tabii. Ama çoğu…

Sonrası da. Ünvanlarla. Ödüllerle. Al gülüm ver gülüm. Alış ve veriş. Biraz itiş kakış. Hafiften diplomasi. Bazan. Yalan dolan… Falan felan derken. Bir “şey” ler oluyorlar tabii. Bir “şey” olur gibi olunca da. Oldum sanınca da… Bir gösteriş. Bir çalım. Bir caka!.. Deme gitsin! Yani. Taşıveriyorlar. Bir duruş. Bir davranış. Bir sözler.. Bir kurum ki görme gitsin!.. Aleksander Dumas. Demiş zaten. Hem de. Yüz yıl önce demiş. Bilir misin Dumas’ ı? Monte Kristo Kontu’ nu yazan. Üç silahşörler’i. Demir maskeli adam’ı. Kamelyalı Kadın’ ı yazan Dumas’ı. Tanır mısın?…

– Ne demiş Hasan amca?

– Demiş ki: “ Genç insan, önce dol ki sonra rahatça taşabilesin.”

Hasan bir an durdu… Düşündü. “Hadi git. Şu karşı bakkaldan. Bana bir şişe bira getir!” dedi..

– Benim kuşağa. Vurdun da vurdun!.. Şimdi de. Keyfini çıkaracaksın galiba Hasan amca!

– Yok yahu! Neden vurayım. Görünen köy kılavuz ister mi? Ben. Sana bir şey göstermek istiyorum. İçeriden de büyükçe bir bardak getir.. Bu arada. Belki bir yudumcuk alıveririm.. Ama.. Şu salgın döneminde de. Alkol almak istemiyorum..

…..

Hasan şişeyi aldı. Sehpanın üzerine koydu. Yanına da bardağı…

– Bak şimdi…

Şişeyi açıp. Bardağa “hızla” döktü.. Doldurdu. Biranın köpükleri. “Hızla yükseldi”… Bardaktan dışarı taştı…

– Ne güzel doldu! Ne kadar gösterişli… Ne kadar güzel bir görüntü…. Değil mi?

.. Demeye kalmadan.. Köpük kabarcıkları. Sönmeye başladı. Söndü.. Söndüüü.. Bir kaç dakika içinde. Büyükçe bardağın dibinde. Sadece. Bir parmak kadar bira kaldı…

Vakur, şaşkın şaşkın bakarken..

“Gördün mü! İşte böyle!” dedi Hasan. “Hızla dolamazsın evlat! Hızla olamazsın!”.. Hızla dolarsan. Oldum sanır. Köpük olursun… O köpük de. İlk rüzgarda uçar gider. Sönüverirsin. Bir anda “hiç” olursun! Sen kendini ne sansan da. Tükeniverirsin!..Yani…

Bir “şey” olmak değil. “Kendin” olmak istiyorsan.

Adım adım.

Usul usul.

Sindire

sindire…..

Devamı gelecek >>

Önceki yazı: H&V 8 – Mal

İzleyen yazı: H&V 10 –