Hasan. Kuru kuru öksürdü. Öksürürken. Kesik kesik de olsa. Konuşmayı sürdürdü. “Bugünün insanının. Oyuncakları o kadar çok ki! Onlarla oyalanmaktan. Kendi varoluşlarını bile farkedemiyorlar. Kendilerini kaybetmiş bunların hepsi.…. Baksana! Bugünün insanları. El oldu, parmak oldu. Tuşlara dokunan. Bugünün insanları. Göz oldu. Diziden diziye gezen. Haberden habere koşan. Bugünün insanı kulak oldu. Bağrış çağrışı. Müzik diye dinleyen… Gözler dışarıda. Kulaklar dışarıda..Ve sonunda da..

Okumaya devam ediniz >>

Sonunda da. N’olacaktı ki! Akıl da dayanamadı. Ve dışarıya kaçtı tabii ki. Akıl gitti. Düşünce uçtu. Baksana! Düşünceler havada uçuşuyor. Ve düşünceler esir. Havada Dolanıp duruyorlar. Konacak dallları yok. Düşünceler havada esir. Düşüncenin konmadığı yerde. Fikir yeşermez. Fikir bitmeyen yerde. Hamlık baki kalır. Ham gelirsin. Ham gidersin. Pişemezsin!

– Şu “pişmek” dediğin de nedir Hasan amca? İkide bir söylüyorsun!

– Bu. Eskiden daha sık kullanılırdı. Şimdilerde pek duymuyoruz. Bak anlatayım. Hatırlarmısın. Baban. Seni, benim dükkana ilk getirmişti. Sonra da. Bir yaz tatilinde. Burada. Benim dükkanda. Bana yardım etmiştin…

– Hatırlamaz olur muyum. Hasan Amca.

– Hah işte! Seni getirdiğinde. Baban bana ne dedi bilir misin! “Bizim oğlan. Bu yaz. Senin yanında çalışsın da. Ticarette biraz pişsin!..” Böyle demişti! Anladın mı? Pişmek bu işte! Yani. Daha düzgün bir ifade ile. “olgunlaşmak”!

– Anladım Hasan Amca anladım da; Şimdi. O gün ben senin dükkanda üç ay çalışınca. Olgunlaşmış mı oluyorum?

– Tabii bu kadar basit değil! Bak şöyle anlatayım. Bu konu. Ağaçtaki bir meyvanın olgunlaşması gibi bir şey. Ondan farkı yok. Bilirsin. Bu zaman alır. Bir tohumu ekmekle. Hemen fidan olmaz. Bir fidanı dikmekle. Hemen ağaç olmaz. Ağaç oluyorum diye.. Hemen meyva vermez. Meyva çıkınca da. Hemen olgunlaşmaz…

– Yani zaman alıyor!

– Evet zaman gerekir. Ve Meyva zamanını bekler. Olgunlaşmak için. Ve bu sabır işidir. Meyva sabırlıdır. Ama bu sabır. Hz. Ömerin ifadesiyle, “ … boyun eğmek değildir. Sabır, mücadele etmektir.” Meyva da. Varolmak için. Tabiat olaylarıyla mücadele eder… Tıpkı. İnsanın olgunlaşma çabası gibi!

– Yani kolay değil!

– Tabii ki değil! Ve ayrıca bilirsin. Bir meyvanın olgunlaşması sırasında.! Yapılacaklar var. Fidanın toprağı sulanır. Dipleri çapalanır. Toprağı havalandırılır. Eski. Kuru dallar varsa. Onları budanır. Gençleştirilir… Bunlar keyifli. Ama bunlar da. Kolay işler değil. Ne diyor atalarımız. “Bakarsan bağ olur. Bakmazsan dağ olur!” İnsanlar için de böyle.. “Bakarsan adam olur. Bakmazsan. ba..” Artık ötesini sen getir!

– Yani emek gerektirir!

–  Eh! Öyle tabii! Gördün mü! Bir meyvanın bile olgunlaşması. Nasıl bir hikaye. Üstelik. İnsanlarla uğraşırken. Bu işler çok daha zor! Çok daha akıllı davranıp. Çok daha fazla emek harcaman gerekir.

– Ne farkı var ki Hasan amca? Sen demez misin. “.. İnsan da. Bitkiler, böcekler… gibi. Tabiatın bir canlısı..” diye..

– İyi hatırladın evlat! Tabii ki öyle! Ama. İnsan. Artık bir tabiat canlısı değil. O. Kendine. Ayrı bir dünya kurdu.. “İnsan dünyası. “Ve tabiattan. Uzaklaştı. Koptu.. İnsan, dünyasını. Doğanın içinde. Tabiat ile işbirliği halinde. Daha doğru bir şekilde. Kurabilirdi. Ama. İnsan oğlu. Git gide. Doğaya rağmen. Doğaya karşı bir hayat kurmaya yöneldi…. Doğaya savaş açtı. Konu da bu zaten.. Bugünlerde. Yaşadığımız şu salgın ile de. Bunun bedellerini ödemeye başladı. Görüyorsun… Bu daha başlangıç!

–  ….?

– İşte bu sebeple. İnsanın dünyası. Doğal bir dünya değil. Doğa dünyası değil! Ve. İnsanın dünyasında. Olgunlaşmak. Çok mu çok farklı… Ve çok mu çok daha zor!

Bak dinle istersen!… Aklım erdiğince. Anlatayım!

Devamı gelecek >>

Önceki Yazı: H&V 6 – İzler

Gelecek Yazı : H&V 8 –