Mahallelinin “Hasan Amca” sı. Onu. Yediden yetmişe herkes. Böyle bilir. Hasan amca. Sahici bir adamdır. Neyse odur. Biraz da farklıdır. Mesela. Böylesine koyu bir salgın döneminde. Kaderiyle baş başa bırakıldığı. Bu günlerde. Görmüş geçirmiş. Bir esnaf olarak. Dükkanın kapısında. Birisi. Bir müşteri gölgesi. Belirecek olsa. İlk düşündüğü şey. Ne olurdu dersiniz?

Okumaya devam ediniz >>>

Sanırsınız ki. Önce sevinir. Ve. İçin için. “Bir kaç kuruş kazanacağız!” diye keyiflenir. Böyle olmalıydı değil mi? …… Ama. Kişi Hasan ise. Böyle olmuyor işte! Hasan hemen yerinden fırlar. Geleni karşılar. Hal hatır sorar. İçinden geçen şey ise, “Allah bizi utandırmasın!” olur. Hasan. Her seferinde. Bunu mırıldanır. Halbuki. Tam da bu salgın günlerinde. O bir kaç kuruşa . O kadar çok ihtiyacı var ki Hasanın. Çoluğa çocuğa. Toruna torbaya. Yani evine. O güzelim geniş ailesine. Ekmek götürebilmek için.

Hasan değişmez! O. Ve onun kuşağı. Böyle gördü. Böyle yetişti. Böyle davranır…

Genç Vakur. Zaman zaman şaşırır. Ve sorar: “ Yahu, Hasan amca, sen mal mı satıyorsun; Bağış mı yapıyorsun. Yoksa, keyif mi sürüyorsun?” Hasan Amca tebessüm eder. Ve hep aynı cevabı verir: “Her üçünü de!”…. “ Bak genç adam. Ucunda para da olsa. Tüm bu alışverişler menfaatle, çıkarlarla ilgili değil. Bu ilişkiler dostlukla. Arkadaşlıkla ilgili. Komşuluk da yapılsa. Keyif de yapılsa. Alışveriş de yapılsa. Ne yapılıyor olursa olsun. Tüm bu ilişkiler paraya değil. İnsan olmaya dayanır. “

Bıraktık Y , Z kuşaklarını. X kuşağından Vakur bile. Bunları ne kadar anlar. Bilinmez. Ama. Hasan amca. Sözcükleri bir miktar değişse de. Sade ve sahici bir dil ile. Hep aynı şeyleri tekrarlar.

Hasan amca düşünür ki. Dükkanına gelen…. O gelen bir müşteri ama. Aynı zamanda. Bir mahalleli. Bir abla. Gelen bir kardeş. Bir arkadaş… Her gün karşılaşılan. Her gün yüz yüze gelinen insanlar onlar. Beraber yenilen içilen belki. Birlikte sohbet yapılan belki… Hatta. Çocukluğu gençliği beraber yaşamış insanlar onlar.. Tüm bunlar olmasa bile. O gelen. Sonuç olarak, bir insan. İşte. Tüm bu sebeplerledir ki. Kılığıyla kıyafetiyle. Dükkanın düzeniyle. Malların kalitesiyle. Fiyatlarıyla…. “Aman onlara mahçup olmayalım”! İlk duygu. Doğal his bu. İçerlerden. Kendiliğinden geliveren. Kendiliğinden yükseliveren his bu!

Düşüncelerine dalan Hasan. Devam eder konuşmaya..

“Bak Vakur. İnsan olan. Hisleriyle, duygularıyla yaşar. Mantık sonra gelir. Mantığı menfaatlere dayandırmak ise. Hem kendini. Hem de diğerlerini. Aldatmaktan başka bir yola çıkmaz. … Hisler yeni bir şey değil! Hisler hep vardı. İnsanoğlunun içinde… Hisleriyle. İç güdüleri. Duyuları ve duygularıyla. Yaşardı hayatını insanoğlu. Yani bir anlamda. “Maneviyat” ile yaşardı. “Maddiyat” ise. Basitçe günlük ihtiyaçlar demekti. Mal mülk biriktirmek akla bile gelmez. Suç olarak kabul edilirdi. Hindistandaki bir tarih anlatısında geçen. “Krita Yuga” döneminde. Yani”mükemmel çağ” da. Mal mülk kavramını karşılayan. Kelime nedir bilir misin? “…

Vakur öylesine. Boş boş bakındı… Söyleyecek bir söz bulamadı… “Bilemezsin tabii! Ama üzülme. Kimse bilemez! Çünkü. Öyle bir sözcük yok! Mal. Mülk. Servet. Mülkiyet. Bugün. İçinde boğulduğumuz. Bu kavram sürüsüyle ilgili. Tek bir sözcük bile yok! Yok çünkü. Gerek yok. Çünkü. Öyle bir hayat. Öyle bir anlayış yok. Mal mülk yok. Çünkü “sahip” yok. Sahip olma duygusu yok! Evrendeki gerçek budur. Doğaya bir bak! Göreceksin! Kimse kimsenin. Kimse hiçbirşeyin. Sahibi değildir. Doğal olan. “Sahip olmak” değil! Doğal olan “olmak” tır! İnsan olmak!..

Derin bir nefes aldı. Öyle anlaşılıyordu ki. Son noktayı koyacaktı Hasan.

“Ne güzel demiş Yunus Emre, Mal sahibi, mülk sahibi! Hani bunun ilk sahibi? Mal da yalan. Mülk de yalan. Var biraz da sen oyalan!”

Oyalan!!

>> devamı gelecek

Önceki yazı : H&V 2 – Sehpa

Gelecek yazı : H&V 4 – Ego