Bu yazı iğreti bir yazı. İğreti olaylarla ilgili. Herhalde. Ne söylemek istediğim. Pek de anlaşılamayacak. Ama neyse. Döküverdim işte. Hızla. Aklıma geliverenleri. En iyisi anlatayım. Konu şu: İğretilik. O da nedir diyorsunuz! Bir tür “tertip hissi“. Size de olur mu bilmem! Bana olur zaman zaman. Bir takım olayların yakınındayken. Bir şeyler hissediveririm. Farklıca. Bir hissiyat bu. Kesinlikle mantık değil! Eminim. Yani. Rasyonel bir şey sayılmaz. Akılla çözmek istesek. Olmaz. Akıl işi değil bu. Daha çok. Bir sezgi. Değişikcesinden.

Okumaya devam ediniz>>

Bir olay mesela. Hayatın içinden. İnsanların bulunduğu kalabalıklarda. Bazan uzak akrabalar ortasında. Bazan arkadaşlar arasında. Kimi zaman bir şirket toplantısında. İş adamlarının. Siyasilerin. Konuşmalarında. Davranışlarında. Ama. Her zaman. Çok da yakın tanımadığınız insanlar arasında. Bir takım olaylar dizisi işte. Önümden akar durur. Karşımda. Bir yerlerde. Bakarım. Bakarım. Gözlemlerim. Dinlerim. İzlerim. Bu arada da düşünürüm. Demem o ki..Ne kadar düşünsem de. Bir şeyler ters gelir. Aykırı. Oturtamam bir türlü yerli yerine. Bazı şeyler. İğreti dururlar. Nereden bakarsam bakayım. Hayatın içinden bir olay işte. Tam da karşımda. Yaşanıyor o an. Canlı. Yanımda. Ya da yayında. Ne farkeder ki! Oluyor o an. Ama. Bakıyorsun. Olmuyor. Bir daha bakıyorsun. Yine olmuyor. Hayatın parçası değil bu. İğreti. O kişiler. O insanlar. Sanki yapıştırılmış oraya. O mekana. O zamana. Seçilmişler. Taşınmışlar. O olaylar. Sanki hazırlanmış da. Paketlenmiş de. Önceden. Çıkarılıvermiş gibi. Turfanda bir olay. Uymuyor yani. Mevsimi değil. Zamanı değil. Bu işte bir iş var diye. Düşündürtüyor insanı. “Bir şeyler mi dönüyor“ diye dürtüyor. Zihnini.

Bazan olur böyle. Bana… Size de olur mu bilemem.

Şimdi. Diyeceksiniz ki. Uydurdun. Neden uydurayım ki? En iyisi anlatayım. Neden bazı olaylar. İğreti gelir bana. Anlatayım. Bu, hayata bakışla ilgili. Bana göre. Hayat kusurludur. Çünkü sahicidir. Her şey kendiliğinden akar gider. Olması gerektiği gibi. Her şey olacağına varır denir ya! Hayat öyle bir şeydir işte. Yani sahici. Sahici bir hayatta. İnanırım ki. Kusursuzluk. En büyük kusurdur. Kim ne derse desin. Hayatta mükemmel yoktur. Kusursuzluk. Mükemmellik. Bunlar zihinlerdedir sadece. Hayatın içinde ise. Olaylar düşer kalkar. Gider gelir. Hizlanır yavaşlar. Hatalar olur. Ve düzelir. Duraksanır bazan. Ve. Yeniden başlanır. Hiçbir şey dümdüz gitmez. Gidemez. Hayatın güzelliği de. Tadı da. İşte tam buradadır. Hoşgörü de bunun için erdemdir ya!

Ammaaa. Bir şey ki. Hayatın içindeki bir şey yani. O kadar kusursuz ilerliyorsa eğer. Ama. Her şey. Tam da zamanında çıkıyorsa eğer. Hiç şaşmadan. Adım ve adım. Ve herşey. Aynı sonuca gidiyorsa eğer. Düşmeden kalkmadan. Sallanmadan. Sarsılmadan. Emeksiz ve engelsiz. Bir kuşku. Filizlenmez mi zihninizde? Düşündürtmez mi? “Bu bir kurgu mu? “ diye. Yanı. Bir tiyatro mu ? Acaba?..

Tiyatro dedim de. Tiyatro bir oyundur. Bir oyunun sahnelenmesi. Şu veya bu amaçla. Önce bir senaryo. Sonra sahneleme. Yani canlandırma. Senaryo önceden bellidir. Roller de. Bir tiyatro oyununda. Esas olan kusursuzluktur. Gerçek hayatta olamayacak kadar kusursuzluk. Sonuç olarak. Tiyatro bir kurgudur. Herkes rolüne tam anında girer. Girmelidir. Söylemesi gerekeni kelime kelime söyler. Beklenen ses tonuyla. Hiç şaşmaz. Ne zamanlama şaşar. Ne de sözcükler. Ne de sahne. Dekorun her parçasının bir yeri vardır. Ve her şey yerli yerindedir. Her sözün bir zamanı vardır. Ve her şey zamanında söylenir. Asla sekmez. Çünkü. Kurgulanmıştır. Evet. Kurgulanmıştır. Önceden. Ve provaları da yapılmıştır. Defalarca. Denenmiştir. Hatasız olsun diye. Bir olay varsa. Ve bir de sonuç. Bakın. Düşünün. İzleyin olaylar dizisini. Sırasını. Bir bakın! Eğer ki. Herşey. Gerçek olamayacak kadar. Kusursuz gidiyorsa eğer. Ne görürüz? Çok şey! Belki bir oyun! Belki tertip! Belki de “hiçbirşey” mi?

Dedim ya! Bazan olur bana. Böyle. Sadece bir his. Kesinlikle mantık değil.

Tam anlaşılamadı değil mi? Biraz daha açayım….

Devamı gelecek >>

izleyen yazı : İğreti 2 – Çatlak