Çarpıştık. En sonunda olacağı buydu.

Bu gibi durumlarda “Mentalist” dizisindeki  “Cho” ya benzetirim kendimi. En az sözcükle idare ederim. Ya da hiç konuşmam. Hiç bir şey olmamış gibi yaparım. Geçer giderim. Neyi tartışacağım ki? Ve kiminle?

Yürüdüm gittim. Ama..

Okumaya devam et –>

Arkamdan okkalı bir haykırış duydum. “ önüne baksana be adam!” Bir miktar da kötü sözler. Aslında haklıydı. Önüme bakmıyordum. Karşıya bakıyordum. Önüne bakan oydu. Her kimse! Başı öne eğikti. Dalmıştı. Hiçbir şey görmeden yürüyordu.

Böyle olacağı belliydi. Uzaktan farketmiştim onu. Hızlı hızlı yaklaşıyordu. Yalpalayarak. Dalgalı denizdeki tekne gibiydi. Bir sağa bir sola. Kendi, farkında değildi tabii ki yalpaladığının. Aklı başka yerdeydi. Elindeki telefonda. Kimlere ne yazıyorsa!

Ben yolumu izledim bu sefer. Sağa sola kaçmadım. Dümdüz ilerledim. Kendi yolumda. Yaklaştı. Rüzgarla savrulan yaprak gibi. Geldi, geldi, geldi… Farketmedi.

Çarpıştık.

Omuzumdaki çanta, koluna çarptı sanırım. Telefonu düştü elinden. Sonra ne oldu? Bilmiyorum. Bakmadım bile. Dedim ya! Arkadan bağırıp çağırdı. Duyuyordum. Durup da ne konuşacaksın ki?

Kendine göre sosyalleşiyor. Uzaktan yani. Tele. Duymuyor. Görmüyor. Konuşmuyor. Sadece yazıyor. Sağır, kör ve dilsiz aslında. Ama ona sorsan, sosyalleşiyor. Tele.

Mayın familyasından olanı.

En önemlisi de, dokunamıyor. İnsan sıcaklığını hissedemiyor. Duyular askıda. Duygular da. Bunların yerine küçük resimler var. Menüden seçilmiş. Duygunun resimcikleri: Gülen adam, kalp, çam ağacı, kaktüs,..ne ararsan var. Teleduygular menüsü.

Üstüne üstlük etrafı da görmüyor. Hissetmiyor. Zihni o küçük alete hapsolmuş kalmış. Bir de kendini özgür zannetmez mi! Tele ama.

Olduğu yerde değil. Yazdığı yerde yok. Nerede o zaman? Telefonun içinde.

Ama özgür. Nasıl özgürlükse?

Tele.