Özel Bardağımı çıkardım. Arkadaş hediyesi bir kadeh. Masada. Altlığın üzerine koydum. Ne zamandır bekleyen. O şişeyi de açtım. Lagavulin. İki parmak kadar doldurdum bardağa. Ölçüm budur. Buz da koymam. Ya da soda filan. O isli tadı hissetmek isterim. Her damlada. Önce damağımda. Sonra da nefesimde. Az ama öz… Ardından…

Okumaya devam ediniz>>>

Kitaplıktan eski bir dostu çektim. Önce kokladım sayfalarını. Sonra da koydum. Bardağın yanına. Jean Jacques Rousseau’ nun. “Contrat Social” i. 1762 de yayınlanmış olan. “Toplumsal Sözleşme”. Bir kitap tabii. İlk okutulduğunda. Lise yıllarında. Pek bir şey anlayamamıştım. Aklımda kalan. Fransız İhtilalini hazırlayan kitaplardan biri olduğuydu.. Sonraları. Her okuyuşta. Her seferinde biraz daha fazla kavramıştım. Ama son on yıldır hiç elime almamıştım. İşte o akşam. Onunla yeniden buluştuk. Özlemişiz birbirimizi.. Elime o geldi diyemem. Onu aradım ve buldum. Tam da günüydü. 23.haziran.2019.

O günkü hikayem. Sabahtan başladı. Yurttaşlık görevimi yapıp. Kendimi egenin kuzeyine gönderdim. Öncesinde. Bir sürü söz. Bir çok yorum. Bir dizi tahmin…Sonrasında. Sayılar. Sayılar. Rakam rakam sonuçlar…. Bunları görmek istemedim. Kaçtım demeyeceğim. Ama. Kendimi bunlardan gizledim. Beni bulamasınlar. Beni yakalamasınlar. Ensemden tutup. Gözlerimi esir alıp. Beynime tünemesinler istedim…

Yani. Atladım arabaya. Ağaçlı yollara attım kendimi. Gökçeyazıya vardım. Üzerime sinmiş. Son zamanların. O kötü sözlerin bulutu sıyrıldı. Etrafıma bakındım. Güzeli hissettim. Ardında bir duygu. Ecevit duygusu: “ Bir şeyler olacak yarın. Duruşundan belli kırdaki atların. Bulutların koşuşundan belli…”

Sonrasında. İvrindi de bir kır bahçesinde. Kendime geldim. Gelinderesi vadisinden geçerken. Artık kötülerin. Ne tuzakları. Ne de pusuları. Hepsi çoktan silinmişti ruhumdan. İyiyi hissettim. Ve o duygu. Ecevit sezgisi : “ ..Kazısından köstebeklerin. Karıncaların telaşından belli. Bir şeyler olacak yarın..” Ayvalık yolunda. Zeytin ağaçları arasında. Bir ağaç denizinde ilerledim. İlerledim. İlerledim. Sanki yüzüyormuş gibi…. Beynimi temizledim. Ruhumu arındırdım.. Tabiatı bir başka hissettim. Bülent Ecevit’in yarım yüzyıl öncesinde yazmış olduğu. Şiirdeki gibi. Umudu hissettim.“ ..Pek o kadar göremesek de uzağı. Kuşların uçuşundan belli. Bir şeyler olacak yarın”.

Eve vardığımda. Anladım ki. “Hiç bir şey olmamışsa bile. Bir şeyler olmuştu”. Ama farklı bir şeyler”. “..Öbür günden önemsiz. Bugünden önemli.”

Sonrasında. Eve bile girmeden. Yürümeye başladım. Çayırlıkta. Çamlar. Zeytin ağaçları arasında. Dallar bana dokunsun. Çalılar bana değsin istedim…Yürüdüm. Derenin yanıbaşından geçtim. Suyu izledim.

Su yolunu bulmuş. Su yolunda akmaya başlamıştı.. Gümüş dere yeniden akıyordu. Durmaksızın. Dağ başını duman almıştı. Çekirgelerin sesleri. Arıların vızıltıları…. Yer, gök ve su dinliyordu. Kuşların kanat sesleriyle. Her yer inliyordu… Akşam yeli kulağıma fısıldadı:”Nerede bu dağlar taşlar. Bu gök deniz nerede var?”

Yürüdüm. Düşündüm. Yürüdüm. Düşündüm… Nereye gittiğimi düşünmeden. Sadece yürüdüm. Ne bir sevinç. Ne bir telaş. Ne bir coşku. Ne de bir kuşku.. Sadece. Bir “huzur” duygusu. Özlediğim buydu. Her solukta. Önce beynimde. Sonra ruhumda. Huzuru hissederek. Yürüdüm… İleride. Kırların, çayırların ötesinde. Akan derenin kaynağında. Ama ufukların da ötesinde. O çıktı karşıma.

Mustafa Kemal. Uzaklardaki sıradağların çizgilerinde. Beliriverdi tam da karşımda. Dokunabileceğim kadar içimde. Erişemeyeceğim kadar tepelerde. Kökleri bu topraklarda. Yüzü ufuklarda. Hala nöbette.

Huzur ile doldum. Döndüm. Eve girdim. Odama. Masamın başına. Kadehimi çıkardım. O şişeyi açtım. Ilk yudumu aldım. O isli tadı damla damla sindirdim. “Toplumsal uzlaşma” yı. Sayfalarda seke seke. Kelime kelime içime çekmeye başladım…

İsli bir huzur duygusuyla.

Devamı gelecek>>

Önceki yazı: İmamın Hutbesi 5 : Kelebek

İzleyen yazı: İmamın Hutbesi 7 :