“ Ey insan kadere az bahane bul, buğday ektin de arpa mı biçtin!”

Fuzuli (1480 ler – 1556 / Türk Divan Şairi)

Bir yaprak. Evet bir yaprak. Onu düşünün. Eğer izlerseniz. Ki ben hep izlerim. İlkbaharın erken döneminde. Karşımdaki akça ağacın bir dalına bakar. Ya da bir çınar ağacını gözüme kestirir. Kabuğu patlatmakta olan. Bir noktasına gözümü dikerim. Orada. Bir hayat. Yavaş yavaş şekillenir. Yapraklaşır. Sert rüzgarlarla. Mücadele eder. Yazın sıcaklarını atlatır. Sonbahar gelince. Hafiften sararır. Boynunu büker. Kurur gibi olur… Ve düşer. O’Henry‘ nin “Son yaprak” öyküsünü okuduğumdan beri. Zaman zaman. Bir ağacı arkadaş edinir. Ve bu oyunu oynarım…

Eğer izlerseniz. Bunu sizler de görürsünüz. Adım adım farkedersiniz bunu. Ama. Evet ama. O yaprağın. Bize bir şeyler söylemek istediğini. Düşündüğünüz olur mu hiç? Pek sanmıyorum! Ama yaprak. Evet tek bir yaprak bile. Bize bir şeyler anlatır. Ya biz. Bizler. Biz insanlar . Onun anlattıklarını. Anlar mıyız acaba? Hiç  mi hiç sanmıyorum!. O daldaki. O tek yaprak. Bize bir şeyleri söylemek için. O kadar çok uğraşır ki! Ama biz. Onu görmeyiz bile!

O yaprağın bize ilk söylediği şey. Hayatın geçici olduğudur. Doğarsın. Yaşarsın. Ve gidersin. Hepsi bu! Hiç de karmaşık görünmüyor. Yeterince de açık.  Ama dedim ya. İnsanlar aldırmaz bir yaprağa. Bir yaprak insanlara ne söylemiş olabilir ki! Diye düşünür onlar. Ve  sanki. Hiç gitmeyecekmiş  gibi yaşayıp dururlar insancıklar…

Açmak. Solmak. Ve düşüp toprağa karışmak. Bu tüm dünyanın gerçeği! Ama yapraktan söz ediyorsak. Tabii ki hepsi bu kadar değil! Biz görmesek de. O . Bize bir şeyler anlatmayı sürdürecektir…

Tek bir yaprak bile. “Ben bu dünyada. Boşu boşuna var değilim!” diye haykırır! Çünkü, O bilir ki. Tabiatta var olan her şeyin. Bir anlamı. Bir amacı vardır. Tabiattaki hiç birşey. Boşu boşuna var değildir! Yaprak da. O kısacık. O mevsimlik hayatında. Fotosentez yaparak besin üretir. Gün ışığını alır. Ve ağaca enerji sağlar. Yani. Bu demektir ki. Yaprak. Yalnız olmadığını. Bir şeylere ait olduğunu bilir. Ve bu demektir ki. Yaprak, parçası olduğu yere faydalı olarak. Var olmasına bir anlam katar….

Albert Camus der ki: “İnsan, kendisine bir mânâ vermeye çalışan tek mahlûktur.” Sanırım. Camus bu ifadeyi. “insanlık” geneli için söylemiştir. Ama tek tek insanlara bakıldığında. Durum hiç de böyle değil!  Dünyadaki varlığı üzerine düşünebilen. Hayattaki var olmasına bir anlam yükleyen İnsan sayısı. Ne kadardır dersiniz? Bana sorarsanız. Neredeyse hiç yok gibi! Düşünmek bir yana. Oradan Oraya koşuşturup duran. Birbirleriyle itişip kakışan. Bunu da “Anlamsız bir maddiyat”. “Boş bir Güç” için yapan. Garip bir insanlık haliyle karşı karşıyayız… Evet. Yaprak düşünemez. Ya da biz öyle sanıyoruz diyelim. Ama yaprak. Tek bir yaprak bile. Bir anlam taşır… Ama öte yanda. İnsanlık. Boşu boşuna var olan insanlarla doludur.

Yaprağa dikkatle bakın. Yaprağa kulak verin. Yaprak. Hepimize. Başka şeyler daha söyleyecektir…  “Ne söyleyecek ki” derseniz. Şöyle. Yaprak kuruyup da. Toprağa düşmekle. Yok olmaz. Zaten. Bu dünyada hiçbir şey. Vardan yok olmaz. Yoktan da var olmaz. Sadece dönüşür. Yaprak da. Toprağa karışır.Toprakla. Ve topraktaki her şey ile bütünleşip. Dönüşür. Belki bir başka canlının. Bir böceğin. Bir karıncanın. Besini olur. Belki de. Bir madenin bir parçası olur. İnsanlar da öyle değil midir? Öyledir! Bilim bunu anlatır. Ama sanırım. Bunu da farkedebilenler çok azdır! Bildiğimiz şu.  İnsanlar da fiziksel yapılarıyla. Bir şekilde.  Toprağa karışırlar. Tıpkı yapraklar gibi… 

Ama insanlar için. Hepsi bu kadar değildir! İnsanın. Bir de yaşarken. Hayata bıraktığı izler vardır. Düşünceleriyle. Yaptıklarıyla. Davranışlarıyla. Sözleriyle. Söyledikleriyle. Ve kimi zaman da yapmadıkları. Ve söylemedikleriyle. Her insan. Hayata bir iz bırakır.  Ve bu izler insandan insana geçer.. Yayılır. Ve çoğu insan bunu farketmez. Günlük bir davranışının. Örnek alınabileceğini. Ve bunun. Belki de. Kişiden kişiye geçip. Yıllar ve yıllar sonrasına uzanacağını. Belki de tüm coğrafyaları dolaşabileceğini. Düşünmez bile… Yani. Fiziksel olarak hayatı terketmiş olan insan. Aslında. İzleriyle. Başkalarının zihinlerinde. Davranışlarında yaşamayı sürdürür….

Ama. Kimi insan. Erdemli bir yürüyüş ile. Adım adım. İz bırakarak. Geleceğe yol çizer.

Kimi şahıslar da. Pislik döke döke. Döktüğü pisliği iz sanarak. Yol alır.

Silinir. Gider!

>> Devamı gelecek

İzleyen yazı: Yaprak 2 – Düşecek!