Konu bu! Çarklar dönmeli. Öyle söyleniyor. Böyle sunuluyor. Ticaret çarkı dönmeli. Adeta beynimize kazınıyor. Bunu yapmak zorundalar. Çünkü biliyorlar ki. Çarklar dönmez ise. Oyunları sona erer. Çarkların dönüp dönmemesi ise. Farkında değiliz ama. Bizim elimizde. Tüketicilerin! Kullanıcıların! Biz alırsak çark döner. Almazsak dönmez. Hepsi bu kadar basit.
Birdenbire gözüme çarptı. Otobüsün camından bakarken. Görmemle geçip kaybolması da bir oldu. Ama hatırlıyorum. Büyük bir reklam panosu. Üzerinde bir afiş. Onunda üzerinde iki sözcük : “Alışveriş yaşatır”. Sonra düşündüm. Sordum içimden. “Kimi yaşatır?” diye… Biliyorum ki. Alanı yaşatmaz. Parayı vereni yani. Mesela beni. Yaşatmaz. Belli ki bunu yazdıran. Bir şeyler satmak istiyor… Ne dünya ama! Her kes birşeyler satmak istiyor! İyi. Satsın da. Onun bir malı satması. Neden benim hayatımın konusu oluyor ki? Benim hayatımdan. Ona ne? Alış veriş yaşatırmış! Yani. Yaşamak için alışveriş yapmalıymışım! Ona ne? Her kimse O!
Paatt! Tok bir ses.
Güvenlik görevlisi dona kaldı. Tam da önüne düşmüştü. Gökten mi? Yukarılara baktı gayrı ihtiyari. Bir şey yok! Pencerelerden kafasını uzatanlar yok. Binanın her yeri camdan bir deri. Açılmıyor ya! Ses de geçirmiyor. Hiç birşey geçirmiyor. “İzole!” İnsan hayatları gibi. Burası “Alcatraz”. Bir tür esaret! İş mahkumluğu. Ee! Peki. Nereden düştü bu? Uzaydan mı?
Olay çok! An geçmiyor ki. Twitter’ a yeni bir konu düşmesin. Hareket de çok! Bakıyorsunuz herkes telaşta. Bir yerlere birşeyler yetiştiriyor. Gündüzleri sesler yükseliyor. Akşamları ışıklar parıldıyor. Ve tüm bunları görünce de. Sanıyoruz ki. Kalabalıklar içindeyiz. Ama aslında. Hiç de öyle değil. Aslında biz yalnızız. Yapayalnız!
Bulamaç denince. Akla ilk gelen. Un yağ vb gibi bazı malzemelerin içine. Su katılımıyla yapılan. Bir tür cıvık hamur yiyeceğidir. Biraz da karışık. Oradan buradan toplanmış yani. Bulamaça “sosyal” sıfatını yüklersek eğer. Bu da böyle bir şey. Oradan buradan toplanmış insanlar. Hepsi de biraz hamur gibi. Yani her kıvama getirilebilir. Bu nasıl oluyor dersek eğer…
Elinize bir çubuk alın. Tahtadan. Dört parçaya bölün. Eşit olmaları şart değil. Sonra. Bu dört tahta parçasını. Köşelerinden birleştirin. Ne oldu şimdi? Bir çerçeve. Ama. Başka bir şey daha oldu. Biliyor musunuz ne oldu? Bu çerçeve. Tüm evreni ikiye bölmüş oldu. Tüm evreni! Şaşırdınız mı?
İyilik sürgündeyken. Kapatıldığı zindanda. Kötülük. Meydanı boş buldu. Aldı başını gitti. Sonuçta. Çıkar için iyilik. Eşiği de aşıldı. “Çıkar için kötülük” var artık. İlk çağları saymaz isek. Rönesans’ la birlikte. İnsan bir amaçtı. İnsan. Herşeyin ölçüsüydü. Zamanla. İnsan bir amaç olmaktan çıktı. Bir araç oldu. Kullanılan.. Bugün. “Network” denilen de bu! “Kullanışlı İlişkiler”. Ama dedim ya! Burada durmadı. Sonrası var…
